Mundartdichtung der Maria Theresia Köll-Müller - Tannheim

Öwiger Feirobat, a uheimliche Ruah,
Brennessla voarm Haus,
muattrseala allua
stohts dumma am Rua.

I dr Stuba isches kolt
im Ofa isches meislestill
s Kreiz im Winkl, verlosse,
weils niemand mea will.

Us dr Wiage schreit kua Kind,
dunkl isches idr Kammr.
I d Falla heart ma no d Wind
wiara pfeift und jammrt.

Dum hängt no s Bild vu dr Schwöschtr,
kua Stimm hearsch mea,
vergesse die schiene Föschtr,
alls wia versenkt in an tiafe Sea.

Kua Herz schlöcht mea
am heiße Heard.
Kua Suppe und kua Muaß -
fast höt i greart.

Dr Stall isch eigfalle
s Weihbrunnekössele no a dr Wond;
s Buttrfaß isch lang schu verfaulet.
Isch dös it a Schond?

Traurig isch dös heit
wenn d schtosch voar so am Haus,
a Denkmol isrer Zeit;
schad, isch dös Leaba wirklich aus?